အာဇာနည္မ်ား၏ ျမႈပ္ႏွံမႈမွ ေဖၚၾကဴးေသာ စည္းလံုးညီညြတ္ေရး စိတ္ဓါတ္

(၁၆)ႏွစ္ (၁၇)ႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေလးႏွစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ ထိုလူငယ္ေလးႏွစ္ဦးသည္ မိသားစုအတြက္၊ ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္၊ တိုင္းျပည္ႏွင္႔လူမ်ိဳးအတြက္ အလုပ္လုပ္ရန္အေကာင္းဆံုးအရြယ္၊ ရဲရင္႔ျခင္း၊ ဖ်တ္လပ္ျခင္း၊ တက္္ၾကြျခင္းတို႔ျဖင္႔ ဝင္႔ထည္ေနဆဲအရြယ္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ႔ၾကပါသည္။   သို႔ေသာ္ သူတို႔ဘဝကူးပံုခ်င္းေတာ႔ မတူညီၾက​ပါေလ၊ တစ္ဦးက တိုင္းျပည္ႏွင္႔လူမ်ိဳးအတြက္ အာဇာနည္တို႔၏ အသက္စြန္႔ေပးဆပ္ျခင္းမ်ိဳးျဖင္႔​ ျမန္မာ႔သမိုင္းတြင္ မြန္ျမတ္စြာစာရင္းဝင္ခဲ႔သည္။ က်န္တစ္ဦးမွာ ရက္စက္ေသာ၊ ယုတ္မာေသာ၊ ပက္စက္ေသာလုပ္ရပ္ေၾကာင္႔ ျပည္သူတို႔၏ မုန္းတီးရံြရွာမႈ တရားဥပေဒ၏ ျပစ္ဒဏ္စီရင္မႈတို႔ကို ခံယူ၍ ေသပဲြဝင္ခဲ႔ရသည္။

၎တို႔ႏွစ္ဦးမွာ ၁၉၄၇-ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္တြင္ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားႏွင္​႔အတူ လုပ္ၾကံခံခဲ႔ရရွာေသာ ရဲေဘာ္ကိုေထြးႏွင္႔ ၁၉၄၈-ခုႏွစ္ ေမလ ၈ ရက္တြင္ ႀကိဳးေပးစီရင္ခံခဲ႔ရေသာ နိုင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈတရားခံ ရန္ႀကီးေအာင္ တို႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးအေၾကာင္းကို လူငယ္မ်ားသင္ခန္းစာရယူနိုင္ရန္ သံေဝဂရနိုင္ရန္ နိႈင္းယွဥ္ေဖာ္ျပခ်င္ပါသည္။   ကိုေထြးေလးသည္ အဘ ဦးကိုေလး၊ အမိ ေဒၚမင္းရီတို႔၏ ရင္ႏွစ္သည္းျခာ သားရတနာေလးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဦးကိုေလးသည္ ဆရာႀကီးဦးရာဇတ္ႏွင္႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္ေလသည္။ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္က ယံုၾကည္စိတ္ခ် ရေသာ သက္ေတာ္ေစာင္႔တစ္ဦးလိုသျဖင္႔ ဦးကိုေလးကိုေျပာရာ ဦးကိုေလးက သားျဖစ္သူကိုေထြးကို ဦးရာဇတ္ထံ အပ္နံွလိုက္သည္။ ဦးကိုေလး၏ သားသမီးမ်ားထဲတြင္ ကိုေထြးတစ္ေယာက္သာ လူပိ်ဳလူလြတ္က်န္ရိွေန၍ ကိုေထြးကို ထည္႔ေပးလိုက္ျခင္းလည္းျဖစ္သည္။   ကိုေထြးသည္ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းသားတစ္ဦးလည္းျဖ​စ္၍ ဦးရာဇတ္အား ၾကည္ညိုေလးစားသူလည္းျဖစ္ပါသည္။

ဦးရာဇတ္ႏွင္႔ လက္ပြန္းတတီးေနထိုင္စဥ္ ကာလအတြင္း ကိုေထြးေလးသည္ ဦးရာဇတ္ထံမွ နိုင္ငံေရးဗဟုသုတ၊ လူမႈေရးအသိအျမင္၊ ဘာသာေရး အဆံုးအမမ်ားကို ရရိွခဲ႔မည္မွာ မလဲြေပ။   အကယ္၍သာ ဦးရာဇတ္ျပဳစုပိ်ဳးေထာင္ခဲ႔ေသာ ရဲေဘာ္ကိုေထြးေလး မေသခဲ႔လွ်င္ နိုင္ငံေတာ္၏ ယံုၾကည္စိတ္ခ် အားထားရေသာ သားေကာင္းရတနာတစ္ဦး ျဖစ္လာမည္မွာ အမွန္ပင္။   အဘျဖစ္သူ ဦးကိုေလးက ကိုေထြးေလးကို ဦးရာဇတ္ထံအပ္နံွရာတြင္ ”ဦးရာဇတ္သြားတဲ႔ေနရာ ေခၚသြားပါ” ဟု ေျပာခဲ႔ဖူးသည္။ ထိုစကားေၾကာင္႔မ်ား ဦးရာဇတ္သည္ သူယံုၾကည္စိတ္ခ်ရေသာ တပည္႔ရင္းကိုေထြေးလးကို တမလြန္ထိ ေခၚသြားေလေရာ႔သလားဟု က်န္ရစ္သူမိသားစုက လြမ္းတသသႏွင္႔ ေျပာစမွတ္ျဖစ္ေနခဲ႔ၾကပါသည္။   ရန္ႀကီးေအာင္မွာ ဦးေစာ၏ တူဝမ္းကဲြေတာ္စပ္သည္။ နိုင္ငံေရးကိစၥႏွင္႔ အုတ္ဖိုသို႔ ဦးေစာေရာက္လာရာ ရန္ႀကီးေအာင္သည္ အေဒၚျဖစ္သူ၏ တိုက္တြန္းမႈေၾကာင္႔ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုခဲ႔ေလသည္။ ထိုအခိ်န္မွစ၍ အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္းဆိုသည္႔ ျမန္မာစကားပံုအတိုင္း ရန္ႀကီးေအာင္၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ႀကိဳးစင္သို႔ ဦးတည္ခဲ႔ရေလေတာ႔သည္။

ရန္ႀကီးေအာင္သည္ ဦးေစာ၏အိမ္ေနာက္ဘက္၌ တိုးခဲ်႕ထားသည္႔အေဆာက္အအံုတြင္ ဦးေစာတပည္႔မ်ားႏွင္႔အတူ ေနခဲ႔သည္။ ဦးေစာအိမ္ဝင္းထဲရိွ တပည္႔မ်ားထဲတြင္ ရန္ႀကီးေအာင္မွာ အသက္အငယ္ဆံုး၊ ဝါအႏုဆံုး လူငယ္ေလးတစ္ဦးပင္။   ရန္ႀကီးေအာင္သည္ သတ္ရဲ၊ ျဖတ္ရဲ၊ ပစ္ရဲ၊ ခတ္ရဲ၊ မိုက္ေသြးရိွေသာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္သည္။ ဦးေစာသည္ ရန္ႀကီးေအာင္၏ သတၱိႏွင္႔ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို သူ၏ အာဏာရယူေရးလုပ္ငန္းတြင္ အသံုးခ်နိုင္ခဲ႔ေလသည္။ ရန္ႀကီးေအာင္၏ လူငယ္အားမာန္ႏွင္႔ ရဲရင္႔ျခင္း၊ တက္ၾကြျခင္းတို႔သည္ ေနရာလဲြမွားစြာ အသံုးခ်ခံခဲ႔ရေလၿပီတည္း။   ရန္ႀကီးေအာင္ေနထိုင္စဥ္ကာလအတြင္​း ေသနတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို မည္ကဲ႔သို႔ အသံုးျပဳပံုကို ဦးေစာကိုယ္တိုင္ သင္ေပးသည္။ ရန္ႀကီးေအာင္မွာ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွစြာ ဆရာတင္မွားမိသျဖင္႔ နိုင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈႀကီးတြင္ ပါဝင္ခဲ႔ရေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို လူကိုယ္တိုင္ တစ္ခါမွ်မျမင္ဖူးခဲ႔ပါေခ်။ အတြင္းဝန္႐ံုးကို မည္သို႔ဝင္မည္၊ မည္သို႔ထြက္ရန္ေဝးစြ အတြင္းဝန္႐ံုးဆိုတာ ဘာဆိုသည္ကိုပင္မသိရွာပါ။ နိုင္ငံေရးလည္းဘာမွ်နားမလည္။   အျခားသူမ်ားႏွင္႔ လိုက္သြားၿပီး အျခားသူမ်ားပစ္ခတ္ေသာ လူစုထဲသို႔ ခိုင္းေစညႊန္ၾကားထားသည္႔အတိုင္း​ ဝင္ေရာက္ပစ္ခတ္လိုက္မိျခင္းသာျဖ​စ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူပစ္လိုက္ေသာသူမ်ားမွာ နိုင္ငံေတာ္၏ ဦးေသွ်ာင္၊ နိုင္ငံေတာ္၏ အသည္းႏွလံုးမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္က်မွ သိခဲ႔ရေပသည္။     တိုက္ဆိုင္မႈဟုဆိုရမည္လား ပို၍ရင္နင္႔စရာေကာင္းေသာအခ်က္မွ​ာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကို လုပ္ၾကံပစ္ခတ္ၿပီး ေျပးထြက္အလာ ရဲေဘာ္ကိုေထြးေလးကို ထပ္မံပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္လိုက္သူမွာ ရန္ႀကီးေအာင္ ျဖစ္ေနျခင္းပင္။

ရဲေဘာ္ကိုေထြေးလးသည္ မည္သည္႔ရန္ၿငိဳးရန္စမွ် မရိွေသာ၊ သက္တူရြယ္တူ ညီအစ္ကိုအရြယ္၊ သူငယ္ခ်င္းအရြယ္၊ သူလိုလူငယ္ေလးတစ္ဦး၏ လက္ခ်က္ျဖင္႔ အသက္စြန္႔ခဲ႔ရရွာသည္။ အစားထိုးမရေသာ နိုင္ငံေတာ္၏ ဆံုးရံႈးမႈျဖစ္ရပ္ႀကီးထဲမွ လူငယ္မ်ားအတြက္ လြမ္းဆြတ္ေၾကကဲြဖြယ္ ျဖစ္ရန္မွန္ေလးတစ္ပုဒ္ပင္။     ရဲေဘာ္ကိုေထြး၊ ရန္ႀကီးေအာင္ႏွင္႔ တစ္ဆက္တည္းႀကံဳႀကိဳက္၍ ထပ္မံေဖာ္ျပခ်င္ေသာ လူငယ္တစ္ဦးမွာ နိုင္ငံေတာ္ လုပ္ၾကံမႈတရားခံ စိန္ႀကီးျဖစ္ပါသည္။ စိန္ႀကီးမွာ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ဇာတိျဖစ္သည္။ စိန္ႀကီး၏ကြယ္လြန္သူအဘမွာ ဦးေစာ၏ မိတ္ေဆြျဖစ္သည္။ စိန္ႀကီး၏မိခင္က ဦးေစာသည္ မိမိတို႔၏ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ေၾကာင္​း ေျပာျပခဲ႔သည္။   စိန္ႀကီး၏မိဘမ်ားက ဦးေစာကိုၾကည္ညိုၾကသည္။ ဦးေစာနယ္ထြက္တရားေဟာလူစုေသာအခါ စိန္ႀကီးကိုေတြ႔ရ၍ မ်က္စိက်ခဲ႔သည္။ ဦးေစာကလည္း ဆဲြေဆာင္၊ မိဘမ်ားကလည္း တိုက္တြန္းသျဖင္႔ စိန္ႀကီးသည္ ရန္ကုန္သို႔လိုက္ပါလာ ခဲ႔ရသည္။ စိန္ႀကီး၏ ရည္းစားက ရန္ကုန္တြင္ ေက်ာင္းေနသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ နိုင္ငံေရးအရ ဦးေစာကိုမႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာ္လည္း ရန္ကုန္တြင္ေနရတာကိုေတာ႔ စိန္ႀကီးသာယာလာခဲ႔သည္။ ဤသာယာမႈတြင္ နစ္မြန္းေနခိုက္ ဦးေစာ၏ ပိုက္ကြန္တြင္ စိန္ႀကီးမိမွန္းမသိ အမိခံလိုက္ရသည္။   ဦးေစာသည္ ၎ရာထူးအာဏာရရိွေရးအတြက္ လူငယ္မ်ားကို အသံုးခ်ခဲ႔ေသာ္လည္း တကယ္တန္းအမႈႀကီးႏွင္႔ ရင္ဆိုင္ရေသာအခါ တပည္႔မ်ားအတြက္ တံု႔ျပန္ေစတနာမထားခဲ႔ေခ်။ ဦးေစာသည္ သူ႔အတြက္႔ နာမည္ေက်ာ္ေရွ႕ေနႀကီးမ်ား ျဖစ္ေသာ မစၥတာဗာတားနစ္ႏွင္႔ အဂၤလန္ျပည္မွ နံမည္ႀကီးဝတ္လံု ကားလ္တစ္ဘက္နက္တို႔ကို ငွားရမ္းခဲ႔သည္။ တပည္႔မ်ားအတြက္မူ အုတ္ဖိုႏွင္႔ သာယာဝတီမွ ဒုတိယတန္းေရွ႔ေနမ်ားကိုသာ ငွားရမ္းေပးခဲ႔သည္။

ထိုသို႔ခဲြျခားငွားရမ္းမႈကို တပည္႔မ်ားက စိတ္နာၾကေလသည္။   တရားေရးဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ျမင္႔က တရားခံမ်ားအား မိမိတို႔အတြက္ ေရွ႔ေနမည္သူလိုက္မည္နည္းဟု ေမးေသာအခါ စိန္ႀကီးက ”ကြ်န္ေတာ္ ေရွ႕ေနမငွားပါ” ဟု ထေျဖလိုက္သည္။ ဦးေစာက စိန္ႀကီးကိုၾကည္႔ကာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေမာင္စိန္၊ ေမာင္စိန္၊ ေမာင္စိန္ ႏွင္႔ လွမ္းေခၚေသာ္လည္း စိန္ႀကီးကလွည္႔မၾကည္႔ေတာ႔ပါေခ်။​ စိန္ႀကီးသည္ လူငယ္စိတ္၊ လူငယ္ေသြးျဖင္႔ လုပ္ရဲလွ်င္ ခံရဲရမည္ဟူေသာစိတ္ရိွပံုရသည္။ အထူးသျဖင္႔ ဦးေစာကိုလည္း စိတ္နာေနေလၿပီ။   အမႈစစ္ေဆးၿပီးေသာအခါ ေမလ ၈ ရက္ နံနက္အရုဏ္တက္တြင္ ဦးေစာ၊ ေမာင္စိုး၊ သက္ႏွင္း၊ မံႈႀကီးတို႔ကို အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္တြင္ ႀကိဳးေပး၍ စိန္ႀကီးႏွင္႔ ရန္ႀကီးေအာင္တို႔ကို ရန္ကုန္ဗဟိုအက်ဥ္းေထာင္တြင္ တစ္ခိ်န္တည္းလိုပင္ ႀကိဳးေပးခဲ႔သည္။ စိန္ႀကီးသည္ ႀကိဳးေပးခံရမည္႔ညကတည္းက ”ေနာက္ေန႔က်ရင္ တို႔ခရီးရွည္ႀကီးသြားၾကရေတာ႔မယ္​” ဟု ေနာက္ေျပာင္ေနသည္။ သူ၏ ရိွသမွ် ေငြ၊ ပစၥည္းေလးမ်ားကိုထုတ္၍ သူ႔ရည္းစားထံပို႔ေပးပါဟု မွာၾကားခဲ႔သည္။ အခ်စ္သစ္ ဖန္တီး၍ ဘဝသစ္ထူရစ္ေတာ႔ဟုလည္း အမွာစကားထားခဲ႔သည္။   ဤသို႔ျဖင္႔ ဆရာတင္မွားမိေသာ လူငယ္ေလးႏွစ္ဦး၏ဘဝသည္ အက်ည္းတန္စြာနိဂံုးခု်ပ္ခဲ႔ရေလၿ​ပီတည္း—-   ဤလူငယ္ေလးမ်ား၏ အျဖစ္အပ်က္ကို သင္ခန္းစာယူ၍ လူငယ္တိုင္းဘ၏တြင္ ပတ္ဝတ္းက်င္ေကာင္း၊ ေဆြမ်ိဳးေကာင္း၊ ဆရာေကာင္းတို႔၏ အခန္းက႑မည္မွ်အေရးပါသည္ကို သိသာနိုင္ပါသည္။ လူငယ္မ်ား၏ ရဲစြမ္းသတၱိႏွင္႔ အားမာန္ကို မိမိကိုယ္ကို်းအတြက္ လဲြမွားစြာအသံုးခ်မည္႔ဆရာမိုက္ႏ​ွင္႔ေတြ႔ခဲ႔ပါက ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ ေမွာက္မွား ရေပလိမ္႔မည္။

ဆရာတင္မွားမိသျဖင္႔ ဖခင္ရင္းကို နန္းခ်နိွပ္စက္ခဲ႔ေသာ အဇာတသတ္မင္းသား၊ မိခင္ကို ဓားႏွင္႔လိုက္ခဲ႔ေသာ အဂၤုလိမာလတို႔သည္ ဗုဒၶဘာသာသမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ သင္ခန္းစာယူၾကရမည္႔ လူငယ္ဇာတ္လိုက္ေလးမ်ားပင္။   ျမန္မာ႔နိုင္ငံေရးသမိုင္းတြင္လည​္း ရဲေဘာ္ကိုေထြးႏွင္႔ ရန္ႀကီးေအာင္တို႔ကဲ႔သို႔ နိႈင္းယွဥ္သင္ခန္းစာယူရမည္႔ လူငယ္ေလးေတြ မ်ားစြာရိွခဲ႔ပါသည္။ တစ္ခိ်န္က ဗမာျပည္ကြန္ျမဳနစ္ပါတီေတာတြင္းလ​က္နက္ကိုင္အဖဲြ႔အစည္းမ်ား၏ ဝါဒမိႈင္းမိသြားရေသာ လူငယ္မ်ားကို သတိရၾကေစခ်င္ပါသည္။ မိေကာင္းဖခင္သားသမီး၊ မ်ိဳးေကာင္းရိုးေကာင္း ပညာတတ္လူငယ္ေလးမ်ား ေတာတြင္းမွာ ရင္နင္႔စဖြယ္ ဘဝဆံုးခဲ႔ၾကရသည္။ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံခဲ႔ၾကရသည္။   သာဓကမ်ားသည္ ျမန္မာ႔နိုင္ငံေရးသမိုင္းတြင္ ဘယ္ေသာအခါမွ် ေဖ်ာက္ဖ်က္၍ရေတာ႔မည္မဟုတ္ေသာ လူငယ္တို႔အတြက္ ျဖစ္ရပ္မွန္သင္ခန္းစာမ်ားပင္၊ လူငယ္တို႔သည္ ဤအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေလ႔လာဆင္ျခင္ၿပီး မိမိတို႔၏ စြမ္းရည္ႏွင္႔ သတၱိဗ်တၱိကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ျပဳစုပိ်ဳးေထာင္ႏိုင္မည္႔ ဆရာေကာင္းကို ေရြးခ်ယ္တတ္ဖို႔လိုပါလိမ္႔မည္။   မိမိပိုင္ဆိုင္သည္႔ ပညာရည္ႏွင္႔ပင္ကိုယ္ရည္၊ လက္ရံုးရည္ႏွင္႔ ႏွလံုးရည္တို႔ကို မိမိပတ္ဝန္းက်င္အတြက္၊ နိုင္ငံအတြက္၊ လူမ်ိဳးအတြက္ အသံုးတည္႔နိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရပါမည္။   ရဲရင္႔ေျပာင္ေျမာက္ျခင္း၊ ဥာဏ္ပညာႀကီးျခင္း၊ သစၥာရိွျခင္းတို႔ႏွင္႔ ျပည္႔စံုေသာ သူရဲေကာင္းေလးမ်ားျဖစ္ရန္ မွန္ကန္ေသာပိ်ဳးေထာင္မႈ လိုအပ္လွသည္။ မိမိအရည္အခ်င္းကို ေတာက္ေျပာင္ေအာင္ေသြးေပးမည္႔ ဆရာေကာင္းႏွင္႔လည္း ႀကံဳရမည္။ မိမိကိုယ္မိမိလည္း အစဥ္အျမဲေလ႔က်င္႔ပိ်ဳးေထာင္ေနရပ​ါမည္။   ယေန႔လူငယ္တိုင္းသည္ ဘာသာေရးသမိုင္း၊ နိုင္ငံေရးသမိုင္းမ်ားမွ လူငယ္တို႔အေၾကာင္းကို ရွာေဖြဖတ္ရႈေလ႔လာ၍ ဆရာေကာင္းထံနည္းခံ၊ လမ္းမွန္ကိုေလွ်ာက္၊ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ဘဝကို လွပစြာ ဖန္တီးနိုင္ၾကေစရန္ ရည္သန္ျပဌာန္း ႀကိဳးပမ္းၾကဖို႔ အေရးႀကီးေသာ အခိ်န္ေရာက္ေနပါၿပီဟူ၍သာ …..။

မာမာ (ေရွးေဟာင္းသုေတသန)

ရတနာပံုသတင္းစာ – အတြဲ (၆) အမွတ္ (ဝ၇၆) ၁၃၅၉ ခုႏွစ္ ဝါဆိုလဆန္း (၁၁)ရက္ (၁၅.၇.၁၉၉၈) အဂၤါေန႔၊ စာမ်က္ႏွာ ၈

လြတ္လပ္ေရးပိသုကာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး မ်ားသည္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ ေန႔တြင္နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစ မသမာသူတစ္စု တို႔၏ လက္ခ်က္ျဖင့္က်ဆံုးခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔ က်ဆံုးခဲ့ရေသာ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားတြင္ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ျမ၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ ဦးရာဇာတ္၊ ဦးဘ၀င္း၊ မန္းဘခိုင္၊ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီး စပ္စံထြန္း၊ ဦးအုန္းေမာင္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ကိုေထြးတို႔ပါ၀င္ၾက သည္။ မ်ိဳးခ်စ္အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ယင္းကဲ့သို႔ က်ဆံုးရျခင္း သည္ ျပည္ေထာင္စုဖြားတိုင္းရင္းသားျပည္သူအားလံုး၏ မဟာဆံုးရႈံး မႈႀကီး တစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း တိုင္းသူျပည္သားအားလံုးက ရင္ထုမနာခံစားၾက ရသည္။ ၀မ္းနည္းတသ ပူေဆြးၾကရသည္။

ယေန႔ျမန္မာျပည္တြင္ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္မႈပ်က္ျပားေနသည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္ ႏွင့္ ကရင္ျပည္နယ္တို႔တြင္ တိုက္ပြဲမ်ားျပင္းထန္ လ်က္ရွိသည္။ စင္စစ္ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာကို ႏိုင္ငံေရးနည္းျဖင့္မေျဖရွင္းဘဲလက္ နက္ႏွင့္ေျဖရွင္းေနသမွ် ေျပလည္ၿငိမ္းေအးမ ႈႏွင့္ လည္းအလွမ္းကြာေ၀းေနမည္ သာျဖစ္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလက္ထက္တြင္ နယ္ခ်ဲ႕၏ေသြးခြဲမႈေၾကာင့္ ပ်က္ျပား ေနေသာ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရးကို အရယူႏိုင္ရန္ ၫွိႏႈိင္းေဆြး ေႏြးခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ ခုေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၁ ရက္ပင္လံုေစာ္ဘြားမ်ား ထမင္းစားပြဲတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက-

““တစ္တိုင္းျပည္လံုး ႀကီးပြားေစခ်င္ရင္ လူအား၊ ေငြအား၊ ပစၥည္းအားနဲ႔ စုေပါင္းၿပီး အင္တိုက္ အားတိုက္ လုပ္ႏိုင္မွ အက်ိဳးခံစားခြင့္ ရွိၾကမွာပဲ၊ ဗမာက တစ္မ်ိဳး ကရင္ကတစ္ဖံု၊ ရွမ္း၊ကခ်င္၊ ခ်င္းတို႕ကတျခားအကြဲကြဲအျပားျပားလုပ္ ေနၾကရင္အက်ိဳးရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ စုေပါင္း လုပ္ၾကမွ အက်ိဳးရွိႏိုင္မယ္၊ လုပ္ၾကည့္ မွလည္း အက်ိဳးရွိေၾကာင္း သိႏိုင္တယ္”” ဟုဆိုခဲ့သည္။

တစ္ဖန္ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၀ ရက္ အလယ္ပစၥယံညီလာခံ တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က““အမ်ိဳးသားညီၫြတ္ေရးဆိုသည္မွာ ေခါင္းေဆာင္ မ်ားသာ ညီၫြတ္ျခင္း ကို မဆိုလို။ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ ေယာက်္ား၊ မိန္းမ၊ ဂိုဏ္း ဂဏမေရြး တစ္ႏိုင္ ငံျပည္ သူျပည္သား လူထုတစ္ခုလံုး အေျပာမဟုတ္ အလုပ္ႏွင့္ တကြ အမ်ိဳးသား တို႔၏ အလိုဆႏၵ မ်ားကို ျပည့္၀ႏိုင္ရန္ အမ်ိဳးသားတို႔၏လုပ္ငန္း မ်ားတြင္ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ စိတ္ေရာကိုယ္ပါညီၫြတ္ၾကသည္ကိုဆိုလိုသည္”” ဟု တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရးကို လက္ေတြ႕လုပ္ရန္မွာၾကားေနျခင္း ကိုသိလိုက္ရစဥ္တြင္ ယေန႔ေခတ္၌ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီၫြတ္ မႈမျပိဳကြဲေရး ဟုပါးစပ္မွ တြင္တြင္ေအာ္ေနၾကေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ တြင္ မည္သည့္တိ္ုင္းရင္း သားမ်ားႏွင့္မွ အဓိပၸာယ္ရွိေသာ ညီၫြတ္ေရးကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္ေသးပံုကို ႏိႈင္းယွဥ္ဆင္ျခင္မိသည္။

လက္ေတြ႕နယ္ပယ္တြင္ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစႏိုင္ေသာ ဒႆနမ်ား၊သေဘာ တရားမ်ားကို ထုတ္လုပ္တင္ျပ လမ္းၫႊန္ႏိုင္သည့္ အမ်ိဳးသားေခါင္ေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လူမ်ိဳး၏ အဓိပၸာယ္ကို ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၀ ရက္ေန႕တြင္ က်င္းပေသာ အလယ္ပစၥယံညီလာခံ၌ ေအာက္ပါအတိုင္းဖြင့္ဆို ခဲ့ပါသည္။

”” လူမ်ိဳးဆိုသည္မွာ သုခဒုကၡအတူခံစားၾက၍ နီးနီးစပ္စပ္အက်ိဳးခ်င္းထပ္ ၿပီးလွ်င္ ႏွစ္ပရိေစၦရဒ ရွည္လ်ားစြာတစ္မ်ိဳးတစ္စားတည္းပင္ဟု စိတ္ထားရွိသူတို႔ ကိုတစ္စုတည္းေပါင္း၍ ေခၚေ၀ၚျခင္းသာျဖစ္ေပသည္။ အမ်ိဳးအႏြယ္၊ ကိုးကြယ္ သည့္ဘာသာတရား၊ ေျပာဆိုသည့္ စကားတို႔ကိုအေရးထားရမည္ျဖစ္ေသာ္ လည္းစင္စစ္မွာ ေအးအတူပူအမွ် ေကာင္းတူဆိုးဘက္ ပူးေပါင္းေနလိုေသာ ဆႏၵအေပၚတြင္ ၀ံသာႏုရကၡိတတရားသည္ တည္ေနေပ၏။

အထက္ပါလူမ်ိဳးဖြင့္ဆိုပံုအရ မည္သည့္လူမ်ိဳးျဖစ္ေစ၊ မည္သည့္ဘာသာ စကားေျပာဆိုသူျဖစ္ေစ၊ မည္သည့္ဘာသာတရားတို႔ကိုကိုးကြယ္ယံုၾကည္သည္ ျဖစ္ေစတိုင္းျပည္ ၏ ကံၾကမၼာလမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ သုခဒုကၡအတူခံစားၾက ၍ နီးနီးစပ္စပ္ အက်ိဳးခ်င္း ထပ္ၿပီး ႏွစ္ပရိေစၦဒရွည္လ်ားစြာတစ္မ်ိဳးတစ္စားတည္း ပင္ဟု စိတ္ထားခံယူကာ ေအးအတူပူ အမွ် ေကာင္းတူဆိုးဘက္ပူးေပါင္းေန ထိုင္ေသာသူမ်ားကိုသာ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးတည္းဟု သတ္မွတ္၍ ထိုလူ႔အစုအေ၀း သည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာပမာ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုး စည္းလံုး ညီၫြတ္ရ မည္ဟုဆိုထားျခင္းျဖစ္သည္။

၁၉၄၄ ခုႏွစ္မတ္လ ၁၁ ရက္ေန႔ မဂၤလာဒံုဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းဆင္းပြဲ တြင္ ထိုစဥ္က ဗမာ့တပ္မေတာ္စစ္ေသနာပတိႏွင့္ စစ္၀န္ႀကီးျဖစ္ခဲ့သူဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက လူမ်ိဳးေရးတရား ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ““လူမ်ိဳးေရးတရားဆိုတာဘာ လဲ။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးသာခ်စ္ၿပီး ဒီ့ျပင္လူမ်ိဳးေတြကို မုန္းတီးတာ လူမ်ိဳးေရးတရား ပဲလား။ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အမ်ိဳးခ်စ္႐ုံနဲ႔ ဒီ့ျပင္လူမ်ိဳးကို မုန္းဖို႔မလို ဘူး။ သို႔ေသာ္ လည္း ကိုယ့္လူမ်ိဳးအက်ိဳးကို လာထိတဲ့လူေတြကိုေတာ့ အတြင္းကလူျဖစ္ျဖစ္ အျပင္ကလူျဖစ္ျဖစ္၊ တိုက္ခိုက္ႏွိမ္နင္းရမွာေပါ့။ ဒါကငါတို႔လူမ်ိဳးရဲ႕ ရန္သူအျဖစ္ ျဖင့္သာ ႏွိမ္နင္းရျခင္းျဖစ္တယ္။ ဘယ္လူမ်ိဳး ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုၿပီး ႏွိမ္နင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ရာဇ၀င္ကိုၾကည့္ရင္ ကမၻာ့လူမ်ိဳးေတြဟာ အခ်င္းခ်င္းတိုက္တဲ့အခါ တိုက္ၾကတာေတြ႕ရမွာပဲ။ မတည့္တဲ့အခါ တိုက္ၾကရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တျခားလူ မ်ိဳးေတြကိုမုန္းတာဟာ လူမ်ိဳးေရးလို႔ ထင္တာဟာ တစ္ထစ္ခ်မွားတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ဟာ မဆိုင္တဲ့တျခားလူမ်ိဳးေတြကို မုန္းဖို႔မလိုဘူး။ က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံအတြင္းမွာလည္း တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ဗမာပဲ၊ ရွမ္းပဲ၊ ကရင္ပဲ၊ ခ်င္းပဲစ သည္ျဖင့္ ခြဲစရာမလို ဘူး။”” ဟုဆိုခဲ့သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ လူမ်ိဳးအသီးသီးသည္ မိမိတို႔ေဒသအလိုက္ ယဥ္ေက်းမႈဓ ေလ့ထံုးစံ၊ ကိုးကြယ္မႈ တို႔ကို သီးျခားလုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိၿပီး တစ္တိုင္းျပည္လံုးႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ကိစၥမ်ားတြင္မူ ညီညီၫြတ္ ၫြတ္ ေဆာင္ရြက္ရန္လိုအပ္ေၾကာင္း ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ မိန္႔ၾကားခဲ့ေသာ ညီညြတ္ေစခ်င္ တယ္ မိန္႔ခြန္း၌ ““ကိုယ့္ေဒသအလိုက္ ကိုယ္ယံုၾကည္တာကို ကိုယ္ကိုးကြယ္ ေနထိုင္ၾကၿပီး တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လံုးနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ ကိစၥႀကီးေတြမွာညီညီၫြတ္ ၫြတ္လုပ္ၾကရင္ ဒါဟာ တစ္မ်ိဳးတည္းလို႔ ယူဆၾကရမယ္””ဟုဆိုခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ တပ္မေတာ္သားမ်ားအပါအ၀င္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တိုင္းရင္းသားႏိုင္ငံ သားအားလံုးသည္ အထက္ပါဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ မိန္႔မွာခ်က္မ်ားကို အေလးအနက္ စဥ္းစားမွတ္သားခံယူကာ ႏွလံုးသြင္းလိုက္နာ က်င့္သံုးမည္ဆိုပါက တိုင္းရင္းသားေတြကို ဖိႏွိပ္ေနသည္၊ ဘာသာေရးလြတ္ လပ္ခြင့္ေတြ ပိတ္ပင္ခံေနရသည္၊ တိုင္းရင္းသား၊ ႏိုင္ငံသားမ်ား လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ခံေနၾကရသည္ဆိုေသာ စြပ္စြဲခ်က္မ်ား ထြက္ေပၚ လာမည္မဟုတ္ေခ်။

ဤသို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္သည့္အေျမာ္အျမင္ႀကီးမား သည့္ အမ်ိဳးသား ေခါင္း ေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ ေခါင္းေဆာင္ ႀကီးမ်ား ဆံုး႐ႈံးရသည့္ ဤ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး သည္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ျမန္မာျပည္တြင္ ေနာင္ဘယ္ေသာအခါမွ ျဖစ္မလာေစရန္ ၀ိုင္း၀န္းကာကြယ္တားဆီးရန္ ကြ်ႏု္ပ္ တို႔ႏိုင္ငံသားအားလံုးတြင္ တာ၀န္ရွိေပသည္။

Credit : MMSY